Zomerhitte”

De zomer loopt op zijn einde, voor zover je van zomerhitte kon spreken dit jaar. Temperaturen boven de 30 graden hebben we helaas nauwelijks waar kunnen nemen, ons campingseizoen was dan ook kort..... Onze gasten werden van de berg afgespoeld, een dagje regen is nog wel te doen, vooruit twee, maar dan ook nog die kou, niet fijn. Ook al leven we hier in een groene long en heeft intensiteit aan diverse tinten een oorzaak, in de zomer willen we toch wel graag gewoon lekker weer, hoeft niet te warm, maar wel zo dat je ontspannen kan genieten, spelen & zwemmen.
Genieten viel er gelukkig toch nog wel genoeg, mijn animatieteam wordt met de dag uitgesprokener, steeds vaker neemt Mina het voortouw in het organiseren van een show; ninja-, mode-, pijl & boog, alle smaken kwamen aan bod. En Janna viert haar Hollandse handelsgeest bot op onze gasten, hele bessenstruiken werden er leeggerist om limonade te maken (en om die vervolgens voor de hoofdprijs te verkopen...) Vorig seizoen heeft ze er al van mogen proeven, haar ervaring kwam dit keer goed uit, een heel plukteam werd ingezet en een flinke voorraad is aangelegd. Zo werden we afgelopen middag getrakteerd op een wel heel gefermenteerd drankje, de dop spoot van de fles, wij hielden de proeverij dan ook voor gezien...

Ook spelen kwam aan bod, het blijft een feest om te zien; op de eerste vakantiedag worden meteen alweer vriendschappen gesloten en door de tijd heen zie ik deze vermeerderen, veranderen van samenstelling en langzaam weer verminderen. Iedereen wordt opgenomen bij aankomst, vaak nog vanuit de auto worden de eerste contacten gelegd en krijgen de ouders de opmerking toch nog even goed naar hun kinderen te kijken, die zijn ze namelijk kwijt voor de komende periode. Hoezo naar een meertje, hoezo een stadje bezoeken, WIJ willen spelen op de camping, WIJ gaan helemaal nergens naartoe... Dit blijft voor mij de definitie van ontspannen vakantievieren, terwijl je kroost veilig speelt en zich vermaakt, kom je zelf ook nog eens aan een boek toe.
Tja en dan zwemmen, dat was toch echt wat minder, iedere dag blonk het bad me tegemoet, helaas vaak van de overkill aan extra regenwater. En ook het meertje is niet met een dagelijkse sessie bezocht, met de doorstroom van vers (lees koud) water heb je toch echt een zonnetje op de rug nodig. Ollie was de enige die zich over haar watervrees heeft gezet, tijdens de keren dat ik alleen of samen met Mina heb geplonsd, was zij steevast van de partij. Janna riep ondertussen bemoedigende woorden vanuit de boot, nog niet met een kleine teen ging ze te water... De enkele mooie dagen hebben we goed benut, die waren namelijk dan ook meteen echt lekker, verder is deze zomer helaas in het water gevallen. Ach op naar een mooi najaar dan maar.

“Najaar”

Een najaar waarin Mina & Janna naar een nieuwe school gaan, op naar nieuwe uitdagingen en prikkels. Want waar ze de afgelopen 5 jaar les hebben gehad op een gecombineerde peuter/kleuter/kind school met gaan ze nu naar een kind/pre-puber school. Ook weer in een verticale klas maar dan nu met oudere kinderen, dit zal ze (hopelijk) een goede stimulans geven om dit jaar wel bij de les te blijven. Met name Mina heeft zich het afgelopen jaar behoorlijk verveeld, maar ja, ze had alles dan ook al (weleens waar zijdelings) gehoord, dus toen ze het nu zelf moest uitvoeren, ging dat met twee vingers in haar neus. Ze heeft het gepresteerd om tijdens de les een boek te lezen wat ze had meegesmokkeld en dan nog steeds in staat zijn het goede antwoord op de vraag te geven..... Janna deed haar huiswerk in maximaal 10 minuten, ze heeft zich de afgelopen schooljaren vooral bekwaamd in de liefste leerling zijn met het meest opgeruimde bureau, een echte modelleerling zoals de juf me vertelde.
Op de nieuwe school krijgen ze ook toneel- en dansles met een echte uitvoering aan het einde van het schooljaar. Met name onze actrice in de dop verheugt zich hierop. Alhoewel de kans bestaat dat haar plek in de schijnwerpers zo wordt opgeëist door haar zus, Janna staat steeds meer en meer haar mannetje en is daarbij niet uit het veld te slaan. Steeds vaker betrap ik haar op het hebben van zelfspot, ze maakt zelfs grapjes over zichzelf, dat is nieuw! Van jongs af aan leert Janna al hoe mee te buigen, samen met deze nieuwe verworvenheid denk ik dat ze op die manier een voorsprong in het leven krijgt. Ooit gaan ze de maatschappij in, ooit zijn ze groot en staan ze op eigen benen, dat ooit komt met rasse schreden dichterbij....

“Nagenieten”

Maar nu zijn ze nog lekker mijn kleine meisjes, mijn heerlijke schatjes die me iedere dag weer verbazen, doen schaterlachen, die het bloed onder mijn nagels kunnen halen en elkaar flink dwars kunnen zitten. Iedere dag is gevuld met bomen klimmen, hutten bouwen, geheime missies, nieuwe vrienden maken & “oude” vrienden uitzwaaien. Van Mina & Janna dan ook een woordje in deze column, “dag Diko, dag Bas, dag Louise, dag Juliët, dag Kevin, dag Tijn en hallo Joris & Maarten”.
Want al gaat de eerste lichting alweer naar school in Nederland deze week, Janna en Mina hebben nog twee hele weken vakantie, twee weken waarin ze iets meer op elkaar zijn aangewezen, nog meer loom armbandjes, kettinkjes, ringen, beestjes en meer van dat alles gaan maken. Want o jee, die rage heeft Pébru ook bereikt, hele stapels elastiekjes vis ik uit het gras op de camping, Janna & Mina houden regelmatig een speurtocht om hun voorraad weer aan te vullen. Nu kunnen ze weer lekker met pappa mee als hij gaat fotograferen, wordt de lego, de petshop en de boekenkast weer herontdekt, nu keert de rust weer een beetje terug voor ze aan de slag gaan met hun nieuwe schooljaar.
Nagenieten doen we ook nog steeds van ons optreden tijdens de wandeling met verhaal naar “Tours de Carbonnière” de resten van middeleeuwse torens hier in Goulles. Vorig jaar werd er al een spektakel georganiseerd ter gelegenheid van de inwijding van het nieuwe wandelpad, dit jaar zouden we een wandeling met een verhaal gaan organiseren. Omdat er toch ook behoorlijk wat Nederlanders op het spektakel waren afkomen, had ik aangeboden het verhaal ook in het Nederlands te vertellen. Maar ja optreden zonder Janna & Mina, dat zou niet gaan lukken, dus ook voor de dames werd er een middeleeuwse jurk gemaakt. De voorpret die we hebben gehad, samen door mamma's kast struinen, samen mijn sieradenkist doorzoeken, samen de outfits uitproberen, wat een feest. En toen was daar het uur U, nou net op die ene bloedhete dag, het zweet stroomde over onze rug, de meisjes konden met moeite op hun benen blijven staan. Ruim twee weken later gingen we op herhaling, dit keer bepakt met flessen water, iets te snoepen voor tijdens het wachten en stevige schoenen tegen het uitglijden. Het werd een groots succes, we hebben in totaal zeker 400 wandelaars mogen begeleiden met ons verhaal. Volgend jaar weer!!

“Het gaat me te snel”

Langzamerhand worden de dames echt groot, ik schreef al eerder over de snelheid waarmee dit gaat, het blijft me verbijsteren. Ik sta erbij, ik kijk ernaar en langzaam slipt het me uit de vingers, nog even en ik ben mamma af..... De woordenschat van de meisjes is zo groot, feilloos weten ze deze op de juiste manier te gebruiken, al diverse malen hebben ze leeftijdsgenootjes op de camping letterlijk met hun mond vol tanden laten staan, ben stiekem wel heel trots op ze. En niet alleen leeftijdsgenootjes, ook paps en mams worden onder tafel gekletst, ahum.
Het blijft toch een dubbele uitdaging die twee werelden waarin ze leven, Frans op school in woord en gebruik en dan Nederlands thuis. Werelden die best een stuk uit elkaar kunnen liggen, de hartelijkheid, de directheid en spontaniteit zoals wij die als Hollanders heel normaal vinden, is voor de Franse bij tijd en wijlen zeer intimiderend. Maar het zijn ook juist deze twee werelden waarmee ze later hun voordeel kunnen doen, immers als je op de hoogte bent van de gebruiken van een land, weet je veel beter je weg te vinden. Als je opgroeit met het besef dat er verschillen zijn, hoop ik dat je meekrijgt dat dit een onderdeel van het leven is. Ook al ben je dan een tweeling, twee van het zelfde, twee samen uit één buik, ook daarbinnen ben je uniek en anders, ook daarbinnen ben je verschillend.

En daarmee sluit ik deze column weer af, wij gaan weer vrolijk door met ons drukke leven op de berg. Wees welkom en misschien tot ziens,

Babs Mollema